“Ik was erg destructief met mezelf bezig.” verteld JP, een van de kandidaten, maar ook collega van Springplank. “De hele dag had ik een gespannen en onrustig gevoel en had last van veel negatieve gedachten. Ik had het gevoel dat er geen oplossing was en het niet meer goed zou komen. Op een gegeven moment ging ik de post negeren, want als ik het niet opende dan waren mijn financiële problemen er ook even niet.” 

Wat was het kantelpunt? 

“Ik ben niet goed in hulp vragen, want vaak deed ik dit pas als de nood al te hoog was. Dit komt ook wel door een stukje schaamte. Ik stuitte op veel onbegrip over mijn situatie en daar kunnen mensen ook niets aan doen, maar ik werd er wel gereserveerder van en mijn kringetje werd kleiner dan het al was. Toch heb ik een lange tijd in mijn eigen netwerk kunnen verblijven, maar na 4 jaar was het toch tijd om aan de bel te trekken en heb ik bij Springplank aangeklopt. In het begin was het heel eng. Ik heb toen één nacht in de winternood opvang moeten slapen en dit was echt een ‘eye-opener’ voor mij en heb tegen mezelf gezegd: Dit nooit meer! Ik was gemotiveerd om er iets van te maken en zelf stappen te gaan zetten.”